Elektrocardiogram

Het hart is een spier, die via contractie (samentrekking) het bloed door het lichaam pompt. De contractie ontstaat door een klein elektrisch stroompje dat als een golf over de hartspier loopt. Dit elektrisch stroompje is niet voelbaar, maar kan wel aan de oppervlakte van het lichaam geregistreerd worden via een elektrocardiograaf (ECG). Dit resulteert in een elektrocardiogram, een soort grafiek, ook ‘hartfilmpje’ genoemd, die de elektrische activiteit van de hartspier weergeeft.

Informatie over het hart

Het elektrocardiogram geeft drie verschillende fasen van de hartwerking weer: samentrekking (depolarisatie) van de hartboezems (P-top), samentrekking van de hartkamers (QRS-complex) en de fase waarin het hart weer oplaadt (repolarisatie, de T-top). Het elektrocardiogram geeft op die manier informatie over de hartfunctie, het hartritme, de grootte van het hart en de zuurstofvoorziening. Via een elektrocardiogram is ook zichtbaar of je al een hartinfarct hebt gehad, en of er sprake is van hartritmestoornissen.

Elektroden op je lichaam

De informatie wordt naar de elektrocardiograaf gestuurd via elektroden die op de borst, benen en armen worden bevestigd. De registratie duurt ongeveer twintig seconden. Hierbij is het belangrijk dat de patiënt stilligt zodat de registratie niet verstoord wordt door de activiteit van andere spieren dan het hart. Er worden twaalf verschillende registraties (afleidingen) gemaakt, waarbij in feite vanaf twaalf verschillende punten naar het hart wordt gekeken. Bij hartritmestoornissen kan het nodig zijn om de registratie langer (24 tot 48 uur) vol te houden. Dit kan via een draagbare recorder, een zogenoemde Holterregistratie. Soms wordt ook een ECG genomen tijdens inspanning ("fietsproef"). Daarmee kan in bepaalde gevallen zuurstoftekort van de hartspier worden aangetoond door vernauwing van de kransslagaders.

Bron: Leo Kuijpers Cardiomyopathie patiënt en biochemicus met medewerking van R.A.M. van Langeveld, cardioloog.