Uitstrijkje
De uitgelezen manier om baarmoederhalskanker op te sporen
Baarmoederhalskanker komt niet zomaar uit de lucht vallen: de ontwikkeling van precancereuze letsels gaat eraan vooraf. Het is dan ook van het grootste belang om die letsels tijdig op te sporen. Dit kan via een uitstrijkje, wat een eenvoudige en pijnloze test is. Het gaat als volgt:
- Om toegang te krijgen tot de baarmoederhals schuift de gynaecoloog (of de huisarts) voorzichtig een speculum in de vagina. Dit speculum dient om de vagina wijd open te houden. De opening licht op doordat het licht weerkaatst op het gepolijste oppervlak.
- Heel voorzichtig strijkt de gynaecoloog met een borsteltje langs de wanden van de baarmoederhals. Dit met de bedoeling om een aantal cellen te laten vastklitten aan het speculum.
De gynaecoloog kan het uitstrijkje ter plaatse onderzoeken. Het resultaat is dan onmiddellijk bekend. Of hij kan de verwijderde cellen in speciale bewaarvloeistof onderdompelen en naar het laboratorium sturen om te laten onderzoeken door specialisten. In dit geval geldt een wachttijd van gemiddeld twee weken.
Jong geleerd is oud gedaan
- Idealiter laat elke (jonge) vrouw in het jaar dat volgt op haar eerste seksuele betrekkingen een uitstrijkje van de baarmoederhals nemen, en als dit niet kan, dan toch zodra ze 25 is.
- Na twee normale uitstrijkjes met een tussenpauze van een jaar, laat je deze uitstrijkjes minstens een keer om de drie jaar uitvoeren tot je 65 bent.
- Voor wie ouder is dan 65, is het risico op baarmoederhalskanker zo klein geworden dat een uitstrijkje nog weinig zin heeft – tenzij er vroeger een afwijking is vastgesteld.
De frequentie van het onderzoek kan hoger liggen indien de arts dit noodzakelijk acht.
Geen absolute garantie
Vergeet niet dat een uitstrijkje nooit de absolute zekerheid geeft of je te maken hebt met een vroegtijdig letsel of met baarmoederhalskanker. Het is wel de uitgelezen manier om vrouwen te volgen die risico lopen.
