Getuigenis: “In afwachting van het grootste gevecht”

“Mijn naam is Clara, ik ben 24 jaar en ik weet dat ik op een dag hersenkanker zal hebben. Op mijn 16de drong het niet tot me door dat men een glioom had verwijderd uit mijn hersenen. En toen ik 20 was, snapte ik niet dat de tumor was teruggekeerd. Nu ben ik een stukje ouder en wil ik toch echt begrijpen wat er met me aan de hand is. Ja, ik had misschien langer in ‘onwetendheid’ willen blijven, maar een chronische ziekte als deze moet je leren accepteren. Ik ben vrij goed ingelicht. Een hersenglioom is een vreemde ziekte. De tumor is noch goed- noch kwaadaardig. In het begin is het eigenlijk een goedaardige kanker, maar dan een die onvermijdelijk evolueert naar een kwaadaardige.

Hoe de tumor precies ontwikkelt en hoe snel dat gaat, verschilt per patiënt. En dus vraag ik me elke dag af of ik nu het goede lotje hebt getrokken. Op slechte dagen ben ik ervan overtuigd dat de tumor aan het groeien is en ik zal sterven. Op goede dagen voel ik me onoverwinnelijk. Dat gaat zo door, tot de volgende MRI en het bange wachten op de resultaten. Hoe moet je leven met zo’n zwaard van Damocles boven je hoofd wanneer je 24 bent, 30, of 50? Hoe doen anderen dat? Akkoord, ik kan ook een auto-ongeluk hebben als ik ’s morgens brood ga halen. Maar zo is het niet. Mijn tumor zàl vroeg of laat ontwikkelen, omdat genezing vooralsnog onmogelijk is.

Op dit moment voel ik me goed. Binnenkort heb ik mijn diploma sociologie op zak, ik maak allerlei plannen en… ik ben verliefd. Ik moet toch verder. Tussen de operaties door kan ik tenminste een vrij normaal leven leiden. De drie woorden ‘Je bent ziek’ waren wel een keerpunt in mijn leven. Ik besloot om sociologie te studeren en zeker vijf jaar te vechten, zodat ik mijn diploma kon halen. Ik besloot te reizen en te vechten voor mijn dromen. Het was níet mijn besluit om ziek te zijn of om te moeten vechten, maar dat is wel wat ik al negen jaar doe en de komende jaren zal moeten doen. Omdat ik geen keuze heb én omdat ik het wil. Voor mezelf en voor mijn beschermengelen, mijn beste vrienden die me het beste medicijn toedienen: een ongelooflijke dosis liefde en veel gelach.”

Lees meer over hersentumoren