Getuigenis: Christel Vandenbergh

In 2012 kreeg ik de diagnose. Een triple negatieve borstkanker. Het leek alsof het stemmetje in mijn binnenste gelijk kreeg. Dat zei namelijk al enkele maanden dat er iets grondig mis was. Ik heb niet meteen gehuild. Ik heb me geconcentreerd. Ik besefte dat ik plots in de ring stond, voor het moeilijkste gevecht van mijn leven.

Ik leerde het ziekenhuismilieu van dichtbij kennen. De vriendelijkheid van het medisch korps, dat voor mijn chemo zorgde, raakte me zó diep ... vaak had ik tranen in mijn ogen omwille van hun tact en voorzichtigheid.

Mijn lange blonde haar afknippen, dat was een bijzonder zwaar moment. Ik koos ervoor om het zelf te doen. Ook je wimpers en wenkbrauwen verliezen is moeilijk, maar ik wist dat te verbergen en niemand zag het verschil. Ondanks de behandeling – een echte beproeving – liep ik over van een ongelofelijke levenskracht.

Ik koos ook om over mijn ziekte te praten met mijn omgeving en op sociale media. Een persoonlijke keuze, die me toch veel steun opbracht. Facebook heeft zijn nadelen, maar ik, ik had er nood aan. Ik putte kracht uit de vele bemoedigende berichtjes.

Mijn ziekte gaf ook aanleiding tot mooie ontmoetingen. Elke nieuwe relatie was rijk gevuld. Ik krijg nog steeds kriebels als ik denk aan deze intense persoonlijke uitwisselingen.

Ongeveer rond het beëindigen van mijn laatste behandeling, nam ik als Vechter deel aan de eerste Levensloop van Verviers. De energie van dat evenement vervulde mijn hele lichaam. Terwijl ik een ronde liep aan de zijde van mijn zusters, beloofde ik aan mezelf dat ik op een dag ook iets zou betekenen voor Levensloop. Ik besefte op dat moment dat onderzoek levens redt, en dat ik er deel van uitmaak.

Mijn persoonlijke uitdaging, die van “overleven”, veranderde helemaal, naar een uitdaging om “te genieten”.

Een van mijn dromen was om te leren zingen en een instrument te leren spelen. Daar was het dan ook hoog tijd voor. Tijd om me in het avontuur te storten, om mijn dromen waar te maken en om elke week lessen te volgen. Ik stond al heel snel op een groot podium en toen ging het als een lopend vuurtje. Mijn artiestennaam is trouwens Christel NEWLIFE. Het is een knipoog naar mijn nieuwe avontuur, naar mijn nieuwe leven.

Begin 2015 schreef en componeerde ik, tot mijn eigen grote verrassing, mijn eerste liedje. Het is mijn geschiedenis, maar ook een boodschap van hoop naar iedereen die een beproeving moet doorstaan.

Vandaag zeg ik niet meer “omwille van” maar wel “dankzij” mijn ziekte heeft mijn leven een draai van 180° gemaakt. Ik heb zin om mijn dromen na te jagen, om ze te delen, om te genieten van het leven op elk moment.