Getuigenis: Christiane : “Ik hoop dat de behandelingen evolueren”

“Ik liet eigenlijk gewoon een controlemammografie nemen. Maar daarna belde de dokter me om te zeggen dat er een probleem was. Na enkele bijkomende tests kreeg ik te horen dat het om kanker ging. Gelukkig was de tumor nog klein en werd hij vroeg ontdekt. Ik had ‘slechts’ een operatie nodig, wat bestraling en dat zou het dan zijn. Ik was niet buitenmatig bezorgd, maar nam wel een wat fatalistische houding aan, zo van ‘nu is het is mijn beurt’.

Ik voelde me niet ziek

In het begin vond ik het moeilijk om de woorden ‘Ik heb borstkanker’ uit te spreken. Dat kwam ook omdat ik nog geen symptomen had toen ze kanker bij me ontdekten. Ik voelde me helemaal niet ziek. Het mijn familie vertellen, was een lastige. Vlak na de diagnose moesten we naar een feest. Ik wilde de stemming niet bederven, dus zei ik liever niets. Vervolgens was er een concert en zei ik maar weer niets. Uiteindelijk vertelde ik het mijn broer en schoonzus via de telefoon. Het aan mijn vrienden laten weten, vond ik makkelijker. Maar nog steeds kon ik het woord borstkanker niet over mijn lippen krijgen, ik verwoordde het als: ‘Ik ben geopereerd en er is een probleem…’

Dit alles gebeurde twee jaar geleden, begin mei 2014. Ik was kleuterjuf en normaal zou ik aan het einde van dat schooljaar stoppen met werken. Mijn loopbaan eindigde dus vroeger dan verwacht en nogal abrupt. Ik heb er geen enkel moment over getwijfeld om nog een maand te wachten met de start van mijn behandeling, tot aan de grote vakantie. Ik moest een aantal onderzoeken laten doen en kwam in een soort stroomversnelling terecht. Ik dacht nog maar aan één ding: zo snel mogelijk van die tumor af geraken!

Familie en vrienden mee op afspraak

Toen ik na de operatie de chirurg weer zou zien, wilde een vriendin van me per se met me meegaan. Zij werkt op de dienst oncologie. Het leek me niet echt nodig, maar omdat ze aandrong, vond ik het prima. De chirurg vertelde dat ik opnieuw een afspraak moest maken met de oncoloog. Achteraf zei mijn vriendin dat ze wist dat dat risico bestond en dat haar baas haar daar al voor had gewaarschuwd. Dat was dus de reden waarom ze mij wilde vergezellen.

Uiteindelijk ging mijn broer mee naar de oncoloog. Mijn broer is toxicoloog en doet onderzoek naar kanker. Hij begon me uit te leggen wat ik aan de oncoloog moest vragen, dus zei ik: ‘Waarom ga je niet gewoon mee? Dan vraag je het hem toch zelf!’ Tijdens de afspraak vertelde de oncoloog dat het om een stadium 2 kanker ging. Hij stelde chemotherapie voor, legde uit wat de extra genezingskans zou zijn en benadrukte dat er geen 100% garantie is. Ik moest er maar even over nadenken: ‘Chemo, dat is niet om mee te lachen. Dat wordt enkele maanden afzien, maar als ik het niet doe, heb ik er later waarschijnlijk spijt van.’ Mijn broer dacht er net zo over en vond het de juiste keuze. Ik ging akkoord.

Ik was blij dat mijn broer erbij was. Hij stelde de juiste vragen. Eigenlijk dacht ik dat ik alles niet zo goed zouden begrijpen. Maar de oncoloog schreef in detail op wat er me te wachten stond, en wat de mogelijke risico’s en problemen zijn bij chemotherapie. Dat vond ik heel nuttig. Toen ik bij hem naar buiten liep, moest ik huilen. Dat hij chemotherapie ter sprake bracht, vond ik eigenlijk veel moeilijker om te slikken dan de kankerdiagnose. Het woord chemo maakte me echt ziek.

Chemotherapie, bestraling en hormoontherapie

Ik deed twee keer drie kuren, met twee verschillende geneesmiddelen. Ik denk dat ik in vergelijking met andere patiënten niet heel veel last heb gehad van de chemotherapie. Ja, ik was misselijk en voelde me doodmoe. Ik kon niets meer proeven en had constant een vreemde smaak in mijn mond. Ik herinner me nog dat ik een cracotte met plattekaas was aan het eten en dat het net proefde als pleister op mijn tong. Ik at omdat het moest, niet omdat ik het lekker vond, en het feit dat ik al mijn haar verloor, vond ik moeilijk om te verkroppen. Maar, dat was het eigenlijk.

Toen ik een beetje hersteld was van de chemotherapie, werd mijn schildklier weggehaald. Dat had niets te maken met mijn borstkanker, maar omdat hij groeide vond mijn arts het beter hem te verwijderen. Ik nam het filosofisch op: ‘Als je dan toch vertrokken bent…’ Daarna volgde radiotherapie. Elke dag, behalve in de weekends. Dat vond ik erg vervelend, want het was in de kerstperiode, maar na de chemotherapie te zijn doorgekomen, leek bestraling me eerder draaglijk.

Vandaag ben ik nog in hormoontherapie. De behandeling gaat gepaard met gewrichtspijn. Geen ondraaglijke pijn, maar ik heb de indruk dat ik tien jaar ben verouderd sinds ik met de hormoontherapie begonnen ben. Als ik stop met bewegen, voel ik me als ik weer opsta net een oud vrouwtje. En dan te bedenken dat ik nog tien jaar hormoontherapie voor de boeg heb! Gelukkig horen we geregeld over nieuwe ontdekkingen. Er kan veel gebeuren in die tien jaar. Ik hoop in elk geval dat de behandelingen ten goede zullen evolueren.

Vandaag voel ik me...

Het meest vervelende zijn de fysieke problemen te wijten aan de hormoontherapie en de uiterlijke gevolgen, omdat mijn haar nog niet is teruggegroeid. Dit soort dingen drukt me met mijn neus op de feiten. Zonder, zou ik de behandelingen al min of meer vergeten zijn.

Ik kan niet zeggen dat kanker mijn kijk op het leven echt heeft veranderd, omdat ik al heel wat uitdagingen op mijn pad heb gehad. Ik verloor een verloofde, daarna een zoontje en zes jaar geleden mijn man. Ik weet wat het betekent om te genieten van de mooie momenten. Als je dat niet doet, zijn ze zo weer weg en heb je er niets aan gehad. Ik weet ook dat er altijd een voor en een na is. Maar… ik moet toegeven dat ik me anders voel. Het is moeilijk om uit te leggen, omdat de ziekte ook samenviel met de periode waarin ik met pensioen zou gaan. Mijn leven zou er dus sowieso heel anders hebben uitgezien. Van nature ben ik niet angstig aangelegd en normaal zou dit me niet veel doen. Maar de ervaring heeft wel zijn sporen nagelaten.

Of ik mezelf als genezen beschouw? Momenteel gaat alles goed. Mijn motto is: spring niet uit de boot voordat hij gezonken is. Ik word ook beter opgevolgd dan mensen die nooit kanker hebben gehad. Elke zes maanden onderzoeken ze mijn bloed en zie ik de oncoloog. Daarvoor ging ik bijna nooit naar de dokter. Er kan natuurlijk altijd iets gebeuren, kanker, of iets anders. Maar dat geldt voor iedereen.”

Christiane,
in remissie na borstkanker

Opmerkingen van Stichting tegen Kanker

* Sommige mensen doen een beroep op magnetotherapeuten om de pijn te helpen verzachten of om de genezing van brandwonden te versnellen na een ongeluk of tijdens radiotherapie. De effectiviteit van deze geneeswijze is nooit wetenschappelijk aangetoond en daarom kunnen we er geen sluitende mening over geven. Wel willen wij er iedereen aan herinneren dat – net als bij alle andere niet-conventionele behandelmethoden – voorzichtigheid geboden blijft. Informeer u uitvoerig en geef nooit de voorkeur aan alternatieve geneeswijzen boven klassieke behandelingen. Voor vragen over alternatieve geneeskunde kunt u bellen met Kankerinfo op 0800 15 802.

** Voor meer informatie over voedingssupplementen, de voordelen en de mogelijke interacties met kankerbehandelingen kunt u onze Wegwijzer Voedingssupplementen raadplegen via www.kanker.be/voedingssupplementen of bellen met Kankerinfo op 0800 15 802.

Meer weten over de mammografie

(*) Het programma ‘Rekanto’ bestaat niet meer in zijn huidige vorm, maar is vervangen door de Grants ‘Fysieke activiteit’. Met het oprichten van de Grants ‘Fysieke activiteit’ stelt Stichting tegen Kanker financiële middelen ter beschikking voor al bestaande structuren, zodat zij kankerpatiënten specifiek kunnen ondersteunen. De Stichting meent dat op termijn de programma’s van fysieke activiteit geïntegreerd zouden moeten worden in het verzorgingstraject van de patiënten.