Getuigenis: Getuigenis: Hans Knikkink

De diagnose in oktober 2013 was onverwacht en keihard: terminale maag- en slokdarmkanker met uitzaaiingen in buikholte, borstholte tot en met lymfeklieren in de oksels. Niet te opereren, niet te genezen, alleen nog palliatief te behandelen. Toch was ik niet in shock, wel in grote verwarring. Immers, nu wist ik eindelijk waar mijn spastische hikaanvallen vandaan kwamen. En tussen de hikaanvallen door voelde ik mij eigenlijk prima. Wel maakte ik mij zorgen om mijn gewichtsverlies; 10 kg in een half jaar tijd!

Ik heb toen een tweesporenbeleid gevolgd. Medische behandeling van mijn ziekte met zware chemo; en tegelijkertijd mijn lichaamsgevoel volgen door bewust aan mijn gezondheid te werken. Daarvoor moest ik nog wel eerst blokkades loslaten. Mijn jeugdtrauma’s van me afschudden met meditaties, yoga, pelgrimstochten en dergelijke. En vervolgens daarover familie en vrienden berichten in de vorm van niewsbrieven onder het motto: gedeelde smart is halve smart. Daardoor kon ik een heel spectrum aan krachtbronnen mobiliseren: van een bewuste filosofische levenshouding tot en met de Levensschool en de empathie in mijn sociale netwerk.

De situatie is nu, na twee jaar, medisch gezien stabiel te noemen met een tendens tot lichte verbetering. En ondertussen blijf ik aan mijn gezondheid werken.

Hoe zouden patiënten (of naasten) nog beter ondersteund kunnen worden?

Het zou leuk zijn moest oncologische dienstverlening ook rekening houden met de innerlijke levenssfeer van de patiënt. Ik vond het erg moeilijk om blokkades los te laten. Nochtans kan je dat op verschillende manieren leren. Ik had veel aan pelgrimstochten.