Getuigenis: Gustaaf Smans
"Ik heb een rijk gevuld leven gekend, met veel variaties en uitdagingen. Op mijn zestigste zei ik mijn baan op, omdat ik volgens mijn eigen ritme wilde leven en wilde doen wat ik graag doe: acteren, onder andere. Daar heb ik mij volledig op geworpen en na twee jaar kende ik bescheiden succes. Tot er dus die poliep werd weggenomen en ik op de avond van mijn smaragden bruiloft te horen kreeg dat kwaadaardige cellen zich in mijn blaaswand hadden verspreid. Uiteindelijk sloeg de bom pas de volgende avond in. Daarna heb ik nog een dag nodig gehad om alles een plaats te geven en te zeggen: ‘Ok, ik kan nu depressief gaan doen, of ik kan zo normaal mogelijk proberen verder leven en als mensen mij iets vragen gewoon vertellen wat er aan de hand is, zonder zelfbeklag.’
Neus op de feiten
Samen met mijn echtgenote ging ik met een goed voorbereide vragenlijst terug naar de dokter en daarna naar de oncoloog, maar die technische uitleg ging toch aan ons voorbij. Pas bij onze huisarts – de eerste medisch persoon die het woord kanker in zijn mond nam – kreeg ik het gevoel met mijn neus op de feiten te worden gedrukt. Op mijn vraag naar het nut van preoperatieve chemotherapie was het antwoord: ‘Doen.’ En op mijn vraag naar het effect: ‘Dat hangt van persoon tot persoon af, sommige mensen zijn kotsmisselijk en voelen zich ellendig, anderen hebben veel minder last.’ Het gekke was: in zekere zin voelde ik me gerustgesteld. Eindelijk iemand die er geen doekjes om wond!
Wat de chemo betreft, behoorde ik tot de eerste groep: kotsmisselijk, zo slap als een vod en een afkeer van eten, drinken en geuren. En net als ik me na een dag of vijf weer goed begon te voelen, was het tijd voor de volgende dosis. Zo ging het 4,5 maanden door. Een lange periode, waarin ik veel tijd heb gehad om na te denken en de balans op te maken van mijn leven. Ik kwam tot de conclusie dat ik heel veel hebben kunnen doen en beleven. Dat ik veel dromen heb gehad en er veel heb gerealiseerd. Ook heb ik administratief alles geregeld, opdat bij een eventueel overlijden alles duidelijk zou zijn voor mijn familie.
En toen…
Eindelijk brak de dag van de ingreep aan. Iedereen in mijn omgeving was zenuwachtig en verwonderd over mijn kalmte. Ik, ik was alleen maar ongeduldig, omdat ik absoluut die tumor uit mijn lijf wilde. En ja, het was zwaar, maar als patiënt is het minder erg dan voor de familie. Ik werd goed verzorgd, terwijl zij daar een passieve man zagen liggen, met een vale huidskleur en overal darmpjes en buisjes… De revalidatie liep zeker niet van een leien dakje. Op een bepaald ogenblik zat ik zelfs zo in de put dat ik hoopte ’s morgens niet meer wakker te worden. Pas zes maanden later stond ik voor het eerst weer met honger op. Ik ben beginnen eten, eten en eten. Langzaam kwamen de verloren kilo’s er weer bij.
Ondertussen is de ingreep twee jaar geleden en ben ik al meer dan een jaar niet meer ziek geweest. Ik voel me weer gezond en vitaal, en neem terug met volle teugen deel aan het leven. Tijdens het hele traject heb ik me meermaals beklaagd over het medische jargon en het gebrek aan communicatie, maar achteraf bekeken, realiseer ik me dat niemand echt meer had kunnen doen. En dat ik, moest dit dertig jaar geleden zijn gebeurd, er waarschijnlijk niet meer was geweest. Wat ik al die tijd heb beleefd en geleerd, wil ik nu graag meegegeven aan anderen. Omdat ik besef dat de woorden van een ervaringsdeskundige tien keer meer zeggen dan alle medische uitleg samen."
Enkele tips van Gustaaf
- Sluit u niet op, hou zoveel mogelijk contact en praat zonder zelfbeklag. Dit geldt ook voor de familie, want vergeet niet: kanker is zwaar voor de patiënt, maar naasten lijden evenzeer.
- Zoek contact met lotgenoten: ik heb dat niet gedaan en dat was mijn fout. Ik had veel geruster geweest als ik ervaringen van andere mensen had gehoord.
- Voor de familie: dring niet aan bij de patiënt om dit of dat te doen. Zeker bij chemotherapie reageren mensen heel anders. Soms wekken goedbedoelde interventies alleen maar irritatie op.
Hebt u Gustaaf gezien in de tv-spot van de Stichting ter promotie van Kankerinfo, ons informatieplatform?