Getuigenis: Herwig Hermans

De ziekte - een zeldzame en voorlopig ongeneeslijke kanker (GIST) - heeft me één en ander weggenomen, zoals een stuk maag en lever, maar de ervaring heeft me ook veel bijgebracht. Bewuster leven, dat in elk geval. Niet dat ik mijn leven helemaal over een andere boeg heb gegooid. Daarvoor zijn er voldoende sterke stromen die maken dat tussen operaties en controles door het leven 'zijn gewone gangetje' gaat. Maar geconfronteerd worden met kanker heeft zeker een andere dimensie gegeven aan mijn leven. En keuzes bepaald, bv. dat ik niet zomaar alles uitstel naar 'den ouden dag'. Want al is de ziekte voor mij niet onmiddellijk levensbedreigend, je gaat toch niet zomaar meer uit van de evidentie van die oude dag. Ik ben zowel kwetsbaarder geworden, als tegelijk ook krachtiger door dat 'beter bewustzijn'. Veel kracht haal ik ook uit verbondenheid. Ik kreeg ook een 'supportersclub' cadeau met wie ik lief en leed kan delen. Strafste was toen ik op het ziekbed na een operatie aan een jeugdvriend vertelde dat ik het plan om ooit een col op te fietsen niet meer wou uitstellen. "Awel, ik doe mee!" zei hij. Zijn gebrek aan fietservaring vrolijk negerend. De beklimming van de Galibier in het kader van 'Climbing for life' werd een onvergetelijke topervaring, waar ik heel dankbaar voor ben.

Hoe zouden patiënten (of naasten) nog beter ondersteund kunnen worden?

Ik heb zelf veel steun mogen ervaren en wil dit ook graag voor anderen doen. Mijn professionele ervaring in coaching, deed me de stap zertten naar coaching bij kanker. www.aliento-coaching.be Want kanker brengt wat teweeg. Ook op niet-medisch vlak. Er is niet altijd nood aan psychologische zorg. Maar op vlak van coaching bij vragen als "hoe vertel ik het mijn kinderen?", "Zou ik al terug aan de slag gaan?", "Hoe kan ik die angst om te hervallen minder mijn leven laten bepalen?", "Wat wil ik nog met mijn leven?".... liggen er volgens mij nog heel wat noden en mogelijkheden.