Getuigenis: Luc Vautmans

In september 2013 was ik 42 jaar en ik dacht dat ik het al allemaal méér dan flink voor mekaar had: Een mooi gezinnetje, een fantastische vrouw, drie schitterende, getalenteerde kinderen (de jongste was slechts 5 jaar), een ingenieurscarrière op lichtsnelheid, voldoende goede vrienden, mooie vakanties, extreme hobby’s … en ook nog een hoop materiële rommel die eigenlijk niks betekent.

Want toen kreeg ik een telefoontje uit Leuven: een minuscuul, fout sproetje van slechts 1,2 mm was uitgezaaid via mijn lymfeklieren in mijn hals, borst en buikholte (lever, longen, galblaas, blaas, etc.). “Gemetastaseerd fase IV maligne melanoom”, zei de oncoloog. Dat was in 2013, zonder een deftige klassieke behandelingsoptie (chemo, bestraling, operatie) evenveel als een doodsvonnis: Ik was ongeneeslijk ziek en had volgens alle bewezen statistieken nog maar een paar maanden te leven. Ik was dus in één klap alles kwijt? Alles wat ik zo graag zag en waarvoor ik jarenlang gestudeerd en nog harder gewerkt had.

Eerst dacht ik dat het een wansmakelijke grap was. Zeker voor iemand die zo ontzettend graag en gulzig leeft als ik. In de volgende dagen en weken voelde ik van alles tegelijk: Eerst ontkenning en verdriet natuurlijk, maar ook veel boosheid en zelfs ‘oudtestamentische wraakgedachten’. Ik vond het bv. bijzonder onrechtvaardig dat ik met mijn blanco strafregister mijn kindjes niet mocht zien opgroeien, terwijl de lafste moordenaars rustig oud werden. Een begrafenis in een kerk kwam er al héél zeker niet, want als er een God bestond, dan had die trut een slecht gevoel voor humor en dus wilde ik met haar niks (meer) te maken hebben.

De boosheid maakte echter geleidelijk plaats voor vastberadenheid, maar niet voor aanvaarding. Winnaars zijn gewoon verliezers die NOOIT OPGEVEN! Ik volgde mijn uitstekend medisch team (!) in Leuven op het vlak van experimentele medische behandelingen (innovatieve geneesmiddelen, klinische studies) en focuste zelf vooral op mijn wilskracht en overlevingsdrang. Op puur karakter en koppig doorzettingsvermogen had ik immers al heel dikwijls tegenslagen overkomen en uiteindelijk de dingen bereikt die ik wilde.

Plots was er nog maar 1 ding dat ik écht wilde. Ik begon me te omringen met de mensen die ik graag zie en me positieve energie geven en weer volop te genieten van de dingen die ik graag doe, waaronder een heel pak extreme sporten. Ik ging reizen, skiën, zeilen, motorrijden, skydiven (parachutespringen), parapenten… Mijn bescheiden theorie is dat – bovenop de experimentele medische behandelingen, met soms pittig vervelende bijwerkingen – je eigen hersenen een uitstekende - en bovendien gratis - apotheek zijn voor bepaalde interessante organische verbindingen. Ik heb mijn therapie ‘adrenalpine’ gedoopt. Een samentrekking van ‘adrenaline’ (skydiven, motorrijden) en ‘alpine’ (skiën, parapenten). Ik maakte van elk gaatje in mijn behandelingen gebruik om aan mijn ‘bucket list’ te werken, een reisje te maken met het gezin of ergens uit een vliegtuig of van een berg te springen. Ik slaagde er zelfs in om het Belgisch leger te overtuigen om me uit een C130 te gooien op 4 km hoogte.

Ik weet ook niet of het de nieuwe medicijnen zijn of mijn vastberaden overlevingsdrang en industriële hoeveelheden ‘adrenalpine therapie’. Wellicht vooral het eerste. Maar zelfs als het tweede niet helpt, is het alvast geen slechte manier om je laatste maanden door te brengen en de moed erin te houden tijdens moeilijke dagen. Feit is wel dat ik bijna twee jaar voorbij mijn deadline (letterlijk!) een cleane PET-CT scan heb afgeleverd (remissie) waarop bij de diagnose in September 2013 nog tientallen grote tumoren te zien waren.

Hoe zouden patiënten (of naasten) nog beter ondersteund kunnen worden?

Iemand die (je kan uitleggen hoe je) aan je kinderen kan uitleggen wat kanker is. We hebben een verdienstelijke poging gedaan, de jongste was pas 5 jaar. En ze vroeg meteen: “Wanneer ga je dan dood, papa?”. Dat was mijn moeilijkste moment tot nog toe.