Getuigenis: Myriam: “In ruil voor onze welzijnszorgen krijgen we zoveel terug”
“Ik ben een gediplomeerd labo-assistente en schoonheidsspecialiste. Omdat ik me al veel langer sociaal wilde inzetten, begon ik in 2001 aan de voortgezette opleiding ‘schoonheidsconsulente’ van Stichting tegen Kanker. Toen ik die had afgerond, ben ik begonnen met het aanbieden van welzijnszorgen in het ziekenhuis.
Negen jaar geleden, na het overlijden van Godelieve, nam een Nederlandstalige collega de supervisie over, maar het aantal schoonheidsconsulentes is zodanig toegenomen, dat men mij vroeg om de dezelfde rol te vervullen voor Wallonië. Dat deed ik vijf jaar als vrijwilliger en vervolgens vier jaar op zelfstandige basis. Recent heb ik die positie weer overgedragen en heb ik mijn werk als vrijwillige schoonheidsconsulente hervat. Dat doe ik tegenwoordig in de welzijnsruimte in de kantoren van Stichting tegen Kanker in Brussel, maar ook in La Vie-là in Ottignies.
Wat vindt u fijn aan het werk als schoonheidsconsulente?
Ik hou van dit werk, omdat ik me er nuttig door voel. Als schoonheidsconsulente krijg je telkens opnieuw de gelegenheid om te geven, om dingen te delen. Patiënten genieten van zo’n sessie en zijn erg relax. Soms vallen ze zelfs in slaap.
Op een keer verliep de chemotherapiesessie van een patiënt niet zo goed. De verpleging vroeg me om de patiënt tijdens de behandeling een welzijnssessie te geven. Zo kon die persoon zich beter ontspannen en daardoor ging de chemotherapie beter. Een andere patiënt vertelde me op een dag: “Ik voel me zo goed, het lijkt wel of alle cellen in mijn lichaam bruisen.” Dat zijn de dingen die me echt motiveren: je geeft iets en krijgt er zoveel voor terug. Tijdens een massage kom je in een soort harmonie terecht. Dan zitten we allebei in bubbel en stroomt de energie. Het is echt iets fantastisch, omdat je weet dat het iemand deugd doet.
Hoe verloopt zo’n welzijnssessie?
Eerst zet ik een ontspannend muziekje op en doe ik etherische oliën in een diffuser. Vervolgens geef ik een gezichtsmassage, een gelaatsverzorging en een handmassage. Als de patiënte het goed vindt (ik zie meestal dames, al komen er ook mannen, meestal voor een (hand)massage), breng ik make-up aan, opdat de persoon zich weer mooi en beter voelt. Ik geef ook tips in verband met de nagels, het haar...
Patiënten hebben veel vragen. Zeker in het begin, wanneer men een overload aan informatie krijgt, maar die niet allemaal kan verwerken, omdat de schok van de diagnose nog te groot is. Ze vragen om advies wanneer ze hun haar verliezen, dan de wenkbrauwen, vervolgens de wimpers en even later zijn het de nagels die broos worden... Een schoonheidsconsulente moet goed geïnformeerd zijn. Welke producten kan ik gebruiken? Mag ik in de zon zitten? Kan ik een voedingssupplement nemen om mijn haar sneller te doen teruggroeien? Zijn er praatgroepen? Het zijn soms lastige vragen, waar de vorming van de Stichting ons op voorbereid. Soms print ik nieuw informatie uit, om die aan de patiënt te geven, of wanneer nodig nog eens na te lezen. Uiteraard zal ik de persoon voor sommige vragen, zoals over voedingssupplementen, altijd doorverwijzen naar de oncoloog.”
Zijn er patiënten voor wie schoonheidszorgen niet geschikt zijn?
Iedereen is natuurlijk anders, maar het komt maar zelden voor dat iemand er niet van geniet. Ik heb wel al twee keer meegemaakt dat iemand niet graag werd aangeraakt. Die persoon wilde het wel proberen, maar konden er toch niet zo goed tegen. Dat heeft wellicht ook te maken met het feit dat aanraking tijdens een ziekte als hinderlijk wordt ervaren, omdat het aan een onderzoek of behandeling doet denken. Iemand anders had er tijdens de behandeling echt geen hoofd naar. Maar na de behandeling weer wel. Ze wilde beter zorg voor zichzelf dragen, zich weer beter voelen en er ook beter uitzien.
Begeleiding tijdens de hele ziekteduur, en daarna
Patiënten genieten gedurende de hele periode dat ze in behandeling zijn van een gratis sessie per maand, alsook daarna, wanneer er bijvoorbeeld een borstconstructie plaatsvindt. Maar ook wanneer ze ‘naar huis worden gestuurd’ en in remissie zijn, zet ik de behandeling nog een tijdje door. Anders valt plotsklaps die cocon weg en voelt de patiënt zich mogelijk verloren, terwijl hij of zij nog veel last kan hebben van bijwerkingen. Patiënten willen ook weten wat ze moeten doen als hun haar langzaam teruggroeit (vaak ziet de haardos er anders uit dan voorheen), of ze hun haar mogen verven, hoe ze een verloren wenkbrauw natekenen...
Soms zijn de resultaten van de behandeling minder positief. Het gebeurt dat ik patiënten begeleid die weten dat ze niet meer zullen genezen en men mij vraagt om de zorgen tot het einde voort te zetten. Dan moet je een zekere afstand weten te bewaren en niet te gehecht geraken. Met de jaren leer je dat wel. Maar het blijft moeilijk. Ook omdat mensen je veel toevertrouwen, dingen die ze niet aan het medisch team durven vertellen bijvoorbeeld. Verpleegkundigen zijn er voor de medische zorg, terwijl wij hen aan betere momenten doen denken. Daardoor voelen mensen zich comfortabeler om te praten, soms zelfs over heel andere dingen dan de ziekte. Over hun huis, hun familie…
Ik probeer een soort barrière te creëren en niet te veel mee naar huis te nemen. Hiervoor zijn we goed opgeleid door de Stichting en worden we tijdens de vorming ook begeleid door een psycholoog. En bovendien: als ik thuiskom na zo’n dag, ben ik heel zen: ook mij heeft het dan deugd gedaan om even in zo’n bubbel te zitten.”
Myriam De Reus,
Vrijwillige schoonheidsconsulente van Stichting tegen Kanker
