Getuigenis: Nicole: “Geduld, doorzettingsvermogen en vastberadenheid”

“Ik wil Stichting tegen Kanker bedanken voor alle informatie die ik heb ontvangen, alsook voor de receptenboekjes en het voorstel om deel te nemen aan sportieve activiteiten, zoals Rekanto (*). Hartelijk bedankt ook aan mijn medisch team en in het bijzonder aan mijn oncoloog.

Longkanker is geen makkelijke beproeving, het is een dodelijke ziekte en er goed doorheen komen, is niet evident. De afgelopen periode heb ik verschillende mensen ontmoet: jonge mensen, zestigers zoals ik, mensen met een goed vangnet, maar ook mensen die er vrijwel alleen voor staan. Ik ontdekte een nieuwe gemeenschap van mensen die met de ziekte leven en mensen die de ziekte overleven. Ik babbelde er op los met ‘chemo-metgezellen’, liet make-up aanbrengen in het ziekenhuis, kreeg de slappe lach bij de kapster toen ik pruiken probeerde… Vandaag ben ik in remissie, maar ik kan niet zeggen dat ik genezen ben. Ik maak plannen voor de korte en middellange termijn, ik leef anders. Maar ik ben steeds bereid om met de nodige humor tegen kanker te vechten.”

“Hier sta ik dan, met de vraag van Stichting tegen Kanker om mijn verhaal te vertellen, nadat er in 2013 longkanker bij mij werd vastgesteld. De essentie? Dat ik longkanker heb overleefd, dank ik aan het feit dat ik het geduld heb van een langeafstandsloper, het doorzettingsvermogen van een goudzoeker en de vastberadenheid van een Ardense jager.

“Mijn supporters”

Mijn angsten, verwarring en onbegrip kon ik toevertrouwen aan mijn oncoloog en mijn huisarts. Mijn man, familie, kapster en mijn schoonheidsverzorgster maakten deel uit van mijn ‘warme cocon’. De dood is toch een beetje taboe in deze samenleving, daarom probeerde ik mijn dagdagelijkse gevoelens vooral te delen met de mensen die mij het beste kennen. Mijn man heb ik bij momenten een beetje gespaard. Om zijn moreel hoog te houden, heb ik mijn angsten soms wat moeten verbergen. Van mijn dochter wist ik dat de moed hem soms in de schoenen zonk. Ikzelf zocht mijn toevlucht in de comfortabele routines van het leven. Ondanks de vermoeidheid na de chemo- en radiotherapie dwong ik mezelf om zoveel mogelijk dagelijkse taken zelf uit te voeren.

“Een geïnformeerde patiënt is er twee waard”

“Het is belangrijk om goed geïnformeerd te zijn, om de informatie die je krijgt langzaam te verteren en om te praten met anderen en zo een eigen vangnet te creëren. Ik heb me ook uitgebreid geïnformeerd. Ik las veel, om beter te begrijpen waar ik tegen was opgewassen. Op internet vind je veel informatie, maar ik heb me beperkt tot gezondheidssites. De forums vond ik eerlijk gezegd wat deprimerend. Via de site van Stichting tegen Kanker leerde ik meer over de evolutie van het medisch onderzoek en de diensten waarvan ik gebruik kon maken tijdens mijn ziekenhuisopname, zoals schoonheidsverzorging en massages.”

“Bewegen maakte me sterker”

Via de Stichting ben ik ook beginnen sporten met Rekanto (*). Daarmee startte ik ongeveer een 1,5 maand na het einde van mijn behandelingen, een keertje per week. Ik blijf ervan overtuigd dat deze sportieve activiteit me sterker heeft gemaakt, zowel fysiek als mentaal. De activiteit gebeurde in een kleine groep onder begeleiding van een attente coach, die goed op de hoogte was van onze toestand en de fysieke moeilijkheden die we konden ondervinden. Na drie jaar sporten, ging mijn revalidatie steeds beter. Ik vond ook comfort in de groep, zelfs al was de overgrote meerderheid borstkankerpatiënte. Er was maar één andere dame met longkanker. Toevallig woonden we in dezelfde gemeente, hadden we dezelfde huisarts en dezelfde oncoloog.”

“Vandaag voel ik me…”

Ik ben nog niet genezen en het is zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zo kamp ik met een aantal kwalijke gevolgen van de ziekte en de behandelingen. Men heeft mij aangespoord om te blijven communiceren: veel vragen te stellen, goed te luisteren en vooral positief te blijven. Af en toe moet men testen of men nog het vermogen heeft om obstakels te overwinnen, toch? Geduld is een goede raadgever, net als zelfvertrouwen.

Het is ook belangrijk om geleidelijk toe te geven dat men niet alles meer kan zoals voorheen. Je kracht komt na verloop van tijd misschien geleidelijk of gedeeltelijk terug, maar je leven is voor altijd veranderd en dat ben je zelf ook. Hoe je de dingen wel moet aanpakken? Kijk naar morgen, niet naar overmorgen, en geniet van de kleine, dagelijkse pleziertjes.

Vanaf het moment van de diagnose ga je in survivalmodus: je bent kwetsbaar en in de dagen die volgen, moet je jezelf continue overtuigen. Je huilt (veel) en ziet de tranen verschijnen in de ogen van mensen die je liefhebt. En soms moet je het aandurven om de knop ‘beheers jezelf’ of ‘zwarte humor’ te activeren.”

Nicole Lognard

Vriend – Ik ben bij de club!!!!!! Ik start dinsdag met mijn behandeling.

Nicole – Lonkanker, zoals ik?

Vriend - Slokdarm!

Nicole – Chemotherapie, operatie?

Vriend – Chemo en radiotherapie, en als dat niet werkt, een operatie. Maar laten we de ‘tumor’ erin houden, hé. Als je goede raad hebt, laat het me dan vooral weten.

Nicole – Welke formule? Ik had T3N2M0. Hoe ging het?

Vriend - T2N1M0

Nicole - Als ik het goed ‘decodeer’, gaat het om een kleine tumor, niet te groot en geen uitzaaiingen. De mijne was een niveau hoger. Doe me een plezier en scherm jezelf af van alle angsthazen en zwartkijkers die je zogenaamd willen helpen. Hou de benen stijf en trek de lijn meteen. Scheer je hoofd alvast kaal, in plaats van te wachten tot het pluk per pluk uitvalt.

Vriend – Maandag gaat de tondeuse erin.

Nicole – Als je vragen hebt, zal ik ze proberen beantwoorden. Financieel is het belangrijk dat je van alles een kopie maakt, voor de terugbetaling van de ziekenkas en je hospitalisatieverzekering. Nog een suggestie: neem dinsdag een goede historische of biografische roman mee. Chemo gaat ook beter met een glas zuiverend spuitwater. Ontwikkel de volgende kwaliteiten: geduld, een zen- en relaxe houding, en als het lukt zelfhypnose.

Vriend – Je bent een schatje, ik neem een grammaticaboek mee.

De ellips van de tijd versterkt de intensiteit van emoties. Het heden markeert wat is geweest en wat me in de nabije toekomst te wachten staat.

Zoals in een gevangenis, gaat mijn leven verloren in routines, die veranderen in gewoontes, maar oplichten door de vonk van een liefdevolle blik, of door berichtjes van een vrolijke vriendin die woorden en de wereld bedenkt.

Het onverwachte doet me lachen, tijd om hallo te zeggen tegen de uitgestoken hand van die oude Vriend, die dacht dat hij me lange tijd niet meer zou zien.

Zoals het genot van de maaltijd begint bij het recept, en de smaak van de kruiden de spanning erin houdt, zit geluk in het delen van die kleine en grote momenten die voor eens en voor altijd in mijn geheugen staan gegrift, om er in het hier en nu van te genieten.

(*) Het programma ‘Rekanto’ bestaat niet meer in zijn huidige vorm, maar is vervangen door de Grants ‘Fysieke activiteit’. Met het oprichten van de Grants ‘Fysieke activiteit’ stelt Stichting tegen Kanker financiële middelen ter beschikking voor al bestaande structuren, zodat zij kankerpatiënten specifiek kunnen ondersteunen. De Stichting meent dat op termijn de programma’s van fysieke activiteit geïntegreerd zouden moeten worden in het verzorgingstraject van de patiënten.