Getuigenis: Pat

De diagnose viel 7 maand geleden. Hard, koud, scherp als een bijl. Ik werk al jaren in het domein van de oncologie en dacht daardoor wel gewapend te zijn tegen dit soort aankondigingen. Niets is minder waar. Deze keer trof de ziekte de man die zo belangrijk is in mijn leven: mijn vader. En ik stort in. 24 uur lang krijg ik niets door mijn keel, slaap ik niet, kan ik alleen maar huilen en weiger ik van erover te praten met wie dan ook. Op dat moment schaam ik me voor mijn gedrag maar ik kan niet anders reageren. Uiteindelijk sla ik me erdoor, ik hef het hoofd hoog, droog mijn tranen en besluit om mijn verdriet het hoofd te bieden. Maar ook mijn ouders, mijn broers, mijn dochters zitten met papa in. Ze stellen vragen, huilen, zijn bang en verdrietig.

Om toch enigszins controle te hebben over de smerige ziekte, neem ik een aantal praktische aspecten in de hand. Ik krijg toegang tot het medisch dossier, ik vraag een tweede mening, maak afspraken en praat met het zorgteam. En dát was het moment waarop ik opnieuw hoop zag leven in de ogen van mijn vader. Hij voelde zich omringd en gesteund door zijn geliefden, gehoord en begeleid door een warm en competent zorgteam. Het gaf hem vechtlust, en bij het zien van een foto van zijn eerste twee achterkleinkinderen vertrouwt hij me toe: “Weet je, ik wil dit alles nog niet achterlaten! Nu niet. Ik heb nog zoveel te beleven en te delen met jullie.” Die zin deed me stralen. Het was een echte opkikker. Ik weet dat het zwaarste van de behandeling nog moet komen. Maar vandaag geniet ik van onze herwonnen verstandhouding en van elk blij moment dat ik met mijn vader kan delen. En ik kan hem recht in de ogen kijken!