Getuigenis: Patricia Pianet

Een liefdevolle menselijke keten

“Die 2de mei 2013 word ik wakker met mijn hand op mijn borst. Ik voel er een verdikking, ik sla in paniek, mijn adem stokt.

Ik heb mijn vader 2 jaar daarvoor verloren aan kanker. Ik zeg mezelf: nee, er is niets aan de hand. Het kan niet zijn, niet ik. Ik ben in topvorm, ik heb geen pijn, ik heb niets gedaan wat dit zou kunnen veroorzaken. Ik denk aan mijn dochter van 15 jaar. En toch is het wel zo. Ik heb borstkanker.

De dokters verliezen geen tijd. Een menselijke keten van vriendelijke schakels rolt zich uit. Alles wordt erg snel georganiseerd: chemo, operatie, bestraling. Een storm tilt me op in enkele uren tijd. Ik heb mijn eigen lichaam niet meer onder controle. Ik ben nochtans georganiseerd, want mijn dochter is autistisch, maar nu verlies ik de controle. Ik breng dagen en maanden door in het ziekenhuis, een jaar van behandelingen.”

Kanker doorstaan, dag na dag

“Erg snel probeer ik zo goed mogelijk mijn leven terug op te nemen. Mijn geest vangt mijn lichaam op om samen een team te vormen en deze ziekte zo goed mogelijk te doorstaan. Ik dacht aan de woorden van mijn oncoloog: dag na dag, pijn na pijn. Ik heb me vastgeklampt aan het leven, voor mezelf, voor de anderen.

Ik heb pijn gehad, ik heb gehuild, ik heb de moed verloren, ik ben ingestort, ik ben bang geweest maar ik heb gevochten en ik ben terug opgestaan. Het heeft me op verschillende plaatsen getroffen, mijn leven, mijn omgeving, mijn werk. Lichamelijk en mentaal. Ik dacht dat als ik me bang en verdrietig voordeed, de anderen het ook zouden zijn. Dus was ik hartelijk, mooi en blij, zelfs al stortte ik soms in en mocht dat ook. Ik kreeg er heel wat positieve dingen voor terug, zoals een spiegel die ons motiveert. De ander werd mijn kracht, ik wou hun kracht zijn.”

De hulp van de ondersteuning voor patiënten 

“De behandeling heeft me verzwakt, maar heeft me ook de kracht gegeven om prachtige dingen te doen. Ik heb gereisd, ik heb nieuwe hobby’s ontdekt, ik heb nieuwe mensen ontmoet. Ik neem zelfs deel aan onderzoeken en andere zaken die verband houden met kanker.

Ik ga ook naar patiëntenorganisaties, waaronder die van Stichting tegen Kanker, want ik had vragen zonder antwoorden. Ik heb tijdens deze samenkomsten opgemerkt dat, net zoals bij het autisme van mijn dochter, de mensen een rechte lijn volgen, maar dat sommigen daarvan afwijken. We doorstaan dezelfde beproevingen maar we gaan er allemaal anders mee om. Ik vond er antwoorden, ondersteuning, troost. Het helpt om jezelf terug op te bouwen en alles rustiger te beleven. Dat is erg belangrijk. Ik vind het jammer dat nog zo weinig mensen deelnemen.”

Het is een gevecht voor het leven

“Ik ben veranderd, ik bekijk het leven anders, de dingen hebben een andere betekenis gekregen. Ik wil anderen helpen zoals ik geholpen werd. Dat brengt zon in mijn leven.

Kanker doorstaan is niet makkelijk. Maar hoe moeilijk het ook leek, ik ben blij dat ik het heb doorgemaakt. De ervaring heeft me afgebroken maar heeft me ook terug opgebouwd en heeft me heel wat positieve zaken opgeleverd. Mensen worden bang als ze het woord kanker horen, dat is menselijk, maar soms is dat niet meer nodig.

Als men me vandaag vraagt wat kanker voor mij was, dan antwoord ik: het is een gevecht voor het leven, het is het leven zelf. Het leven is mooi en ik ben gelukkiger dan ooit.”

Patricia Pianet

Meer weten over de ondersteuning voor patiënten