Getuigenis: Prof. Johan Swinnen
Mijn vader was 67 toen hij de diagnose kreeg. Prostaatkanker. Eén jaar later was hij er niet meer. Ik kan u verzekeren dat zoiets enorm frustrerend is. Als onderzoeker staat je hele leven in het teken van je zoektocht naar een beter geneesmiddel. En dan kan je ineens niets ondernemen wanneer de ziekte in je gezin haar gezicht laat zien! Ik moet toegeven dat ik me onmiddellijk daarna erg verslagen voelde. Gelukkig maakte dat gevoel na verloop van tijd plaats voor een vernieuwde energie en toewijding. Ik besloot nog harder en nog beter naar een oplossing te zoeken.
Maar toen sloeg de ziekte wéér toe. Bij mijn jongste zoon, Pieter. Op de foto links is hij 13 jaar oud. Knappe jongen. Dat heeft ‘ie van zijn moeder (lacht). Beste leerling van de klas, tenniskampioen. Op de foto rechts zijn we enkele maanden later. Ondertussen was de diagnose gevallen: medulloblastoom, in een zeer vergevorderd stadium. De tumor was al uitgezaaid naar verschillende plaatsen in zijn hersenen en ruggengraat. Hij moest een zeer zware behandeling ondergaan, zowel chirurgie als radio- en chemotherapie. Zijn haar viel uit, hij kreeg meer dan een jaar sondevoeding en belandde in een rolstoel.
Toch zijn we enorm dankbaar dat Pieter er vandaag nog is. Dat hebben we te danken aan de vooruitgang van het wetenschappelijke onderzoek en de uitstekende behandeling en zorgverlening die hij kreeg. Maar hij is niet dezelfde Pieter als voordien, en dat zal hij ook nooit meer zijn.
Dit illustreert volgens mij op dramatische wijze dat oncologische onderzoek en behandelingen een lange weg afgelegd hebben, maar ook nog een lange weg te gaan hebben. Daarom zijn de inspanningen van onderzoekers zo belangrijk. Maar onderzoekers kunnen deze taak niet alleen aan. De hele bevolking moet meedoen. We moeten allemaal samen meer bewustzijn creëren, en preventie promoten. We moeten ook samen de nodige centen verzamelen, zodat onderzoekers ook echt kunnen onderzoeken in plaats van op zoek te gaan naar geld. En we moeten patiënten en hun families samen ondersteunen.
Dat is precies waar Stichting tegen Kanker voor staat. Die waarden zijn bovendien prominent aanwezig in de Levenslopen van de Stichting. De eerste Levensloop in het Leuvense vond plaats in het voorjaar van 2014. We besloten mee te doen, met ons team “Pieter”. Ik als teamkapitein, Pieter als Vechter. In de maanden voor het evenement keek Pieter bijna elke dag naar de website om te kijken wie allemaal meedeed in ons team.
Niet minder dan 64 mensen schreven zich in. Een grote delegaties van Pieters school, zowel leerkrachten als leerlingen. Vrienden van de tennisclub. Andere patiënten. Collega’s, labomedewerkers, klinisch personeel en zorgverleners. 24 uur lang was er steeds iemand van ons team op de piste te vinden. Een team heeft ook zijn eigen tent, en die van ons was warm en gezellig.
Pieter keek dus al een tijdje reikhalzend uit naar dit evenement en besloot om een rondje te stappen. Dat lukte. De blik op zijn gezicht was echt onbeschrijflijk. Zijn trotse glimlach alleen al na dat rondje, maakte voor mij alle inspanningen van een Levensloop meer dan de moeite waard.
’s Avonds toen het donker werd, ging de Kaarsenceremonie van start, een moment om iedereen te herdenken die er vandaag niet meer is door de ziekte. Letterlijk duizenden kaarsjes verlichtten het hele parcours. Zelf maakten we een Kaarsenzakje klaar voor mijn vader die overleed aan prostaatkanker en schreven er een tekstje op. Het was een bijzonder emotioneel moment.
Maar wat ik nooit zal vergeten, is de bijna feestelijke atmosfeer. Op een Levensloop vier je de hoop, vier je het leven. Samen met alle andere aanwezigen zijn we erin geslaagd om van zoiets lelijks als kanker iets mooi en hartverwarmend te maken. Hoe we dat deden, weet ik nog steeds niet precies, maar ik ben er zeker van dat we er opnieuw in zullen slagen volgend jaar. En Pieter is nu al aan het aftellen! Ik heb één oproep aan iedereen: doe mee met een Levensloop. Je vindt ze overal in België. Samen kunnen we de ziekte overwinnen, samen kunnen patiënten als Pieter een vernieuwde hoop op een heldere toekomst schenken.”
