Getuigenis: Sophie, in remissie na borstkanker

Omdat zij zich geen echte zorgen maakt, laat ik een paar dagen voorbijgaan. Tot een vriend me aan de telefoon zegt: “ik had een vreselijke droom, ik droomde dat ik kanker had …” Was dat een voorteken? Toeval? Ik besluit dat het misschien toch tijd is om de echografie te laten doen. Een week later zit ik opnieuw bij de dokter met mijn man. Ik heb borstkanker. Gelukkig zit de kanker nog niet in het lymfesysteem. De dokter zegt me dat als ik drie maanden langer had gewacht, de behandelingen een stuk zwaarder zouden zijn geweest.”

Een normaal leven … tussen de behandelingen

“De behandelingen zijn een echte beproeving. Ik heb het er erg moeilijk mee dat mijn haar uitvalt. De andere bijwerkingen zijn ook moeilijk om te dragen. De chemotherapie maakt me onpasselijk, misselijk, moe. Ik lig dan een week in bed. De twee weken tussen de behandelingen wil ik ertussenuit. Ik ga shoppen, zorg voor mijn kinderen, ga eten met vrienden … ik ben actief. Ik zeg tegen de ziekte: “je zet mijn leven nu even in wacht, maar je gaat me niet tegenhouden.” Pessimistisch zijn zou niets opleveren, integendeel. Hoewel ik het soms lastig heb, hou ik mezelf voor dat elke nieuwe behandeling een stap vooruit is. Opgeven is geen optie. Ik ga verder, voor mijn kinderen, voor mijn man, voor iedereen en vooral voor mezelf.”

Een deugddoende ondersteuning

“Mijn vrienden zijn er voor mij, maar zoals gewoonlijk zonder medelijden te tonen voor wat me overkomt. Dat is goed. Maar er zijn ook veel mensen die vroeger nauwelijks met me praatten, die me nu woorden van troost sturen. Ineens ben ik de vriendin van iedereen. Ik vind medelijden vreselijk, maar wanneer je ziek bent, kan je alle hulp gebruiken. Een positief berichtje van iemand die vroeger helemaal niet in mij geïnteresseerd was, doet toch deugd. Ik neem het aan.

Zodra ik wist dat ik ziek was, heb ik contact opgenomen met een psychologe. Ze volgt me tijdens al mijn behandelingen en zelfs nog een tijdje erna. Het lucht op om er met haar over te kunnen praten. Bovendien delen we dezelfde ervaring: ze heeft zelf ook kanker gehad. Ze weet dus goed hoe ik me voel en ze kan me zeggen: “dat is geen prioriteit, u kunt zich daar later nog mee bezighouden.” Ze plaatst de dingen terug in perspectief. De kanker is voor mij ook de gelegenheid om me beter te voelen door ‘vergiftigde’ gedachten uit mijn hoofd te bannen. Ik reorganiseer mijn leven, dat eigenlijk ook ziek was. Ik leer om mijn leven anders te bekijken, vanop een grotere afstand dan vroeger.”

Elke dag krimpt het “monster”

“Ik wou niet met mijn kinderen aan tafel gaan zitten en zeggen: “en nu moeten we eens babbelen”. Mijn mama gaf me het boek Grote boom is ziek. We hebben het één keer gelezen met mijn zoon. Ik heb wel een truc uit het boek gebruikt: we hebben een monster gemaakt van bouwblokken. Elke chemosessie krijgt een kleur in het monster en elke dag nemen we een blok weg en wordt het monster kleiner. De kinderen vinden het leuk en ik ook. Ik zet er zelfs foto’s van op Facebook.

En dan is het aan het laatste blokje, de laatste behandelingsdag. We praten er niet genoeg over, maar het is een moeilijk moment. Wanneer ik uit het ziekenhuis kom, ben ik in de war. En nu? Ik word nog medisch opgevolgd, maar slechts om de drie of vier maanden. Niemand vraagt nog wat er gaande is, of het goed met me gaat. Ik ben ook bang dat de kanker terugkomt. Gelukkig kan ik deelnemen aan een prachtig project.”

Een intens en uiterst symbolisch project

“Dankzij het project 10 femmes pour un 4000 ontmoet ik vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik, die dezelfde angsten en stress hebben … en dat helpt. Samen met andere oud-patiëntes die borstkanker hebben gehad, bereidde ik me voor op de beklimming van de Dôme des Ecrins, een besneeuwde top van 4000 meter. Daarboven is het lastig, maar samen slagen we er bijna allemaal in om de top te beklimmen. Het is een erg mooi, intens en symbolisch moment, rijk aan gedeelde emoties. Aan deze prachtige uitdaging hou ik ongelofelijke herinneringen over en een sterke verbondenheid met die negen andere vrouwen.

Na de Dôme hadden we allemaal een beetje het gevoel dat we de ziekte achter ons hadden gelaten. Maar enkele maanden later worden we ruw met de werkelijkheid geconfronteerd. Eén van ons krijgt te horen dat ze uitzaaiingen heeft in de beenderen. Het is een schok voor ons allemaal. Het doet bij ons allemaal de angst herleven om te hervallen, wat erg moeilijk is om te accepteren. Het kleinste kwaaltje wordt een bron van ongerustheid. We moeten proberen om niet voor het minste naar de dokter te gaan, om te relativeren maar tegelijkertijd aandachtig te blijven.”

Mijn weg verderzetten

“Ik praat makkelijk over mijn kanker omdat ik die accepteer. Het is geen schande om ziek te zijn, je blijft wie je bent. Ik doe ook mee aan verschillende initiatieven, zoals de campagne ikbengeraakt.be of de solidariteitsmars naar Erpent, waar leerlingen geld inzamelen voor goede doelen.

Ik vond het nodig om erover te praten, zodat mensen zouden weten dat er een uitweg is. Ja, de diagnose was vreselijk. Ja, het was een schok voor de hele familie. Ja, de behandelingen zijn een beproeving. Maar … er zijn ook prachtige dingen uit voortgekomen. Zoals de Dôme, zoals de gelegenheid om mijn leven op orde te zetten. Geleidelijk aan heb ik minder en minder behoefte om te praten over kanker. Dat is misschien een teken dat ik mijn weg verderzet?”

Sophie Winand,
in remissie na borstkanker

Meer info

• Het project ‘10 femmes pour un 4000’ werd opgezet door Patricia de Bontridder, psychologe in de oncologie en palliatieve zorgen. De deelneemsters werden gerekruteerd door artsen en oncologen uit de provincie Namen en andere therapeuten hebben daarna hun schouders gezet onder het project. U vindt alles over het project ‘10 femmes pour un 4000’ op Facebook.      

• Stichting tegen Kanker heeft verschillende initiatieven in het leven geroepen om u en uw naasten bij te staan doorheen de beproeving van de ziekte. U vindt alles over deze acties en heel wat praktische informatie in de rubriek ‘Leven met kanker’.