Getuigenis: Véke De Muynck

Ik ben een alleenstaande mama, mijn zoontje was vier toen ik te horen kreeg dat ik ovariumcarcinoom stadium C3 had, en dus nooit meer zou genezen. Mijn kracht is dus mijn zoontje. Ondertussen heb ik twee debulkings en vier reeksen chemo achter de rug, en ik ben er nog... Onze kracht is van het leven houden, elke dag opnieuw. Samen genieten, samen lachen, samen zijn, en ook samen huilen... Nu het nog kan. Je leeft veel intenser, eerlijker, liegen tegen je kind kan je niet als je er alleen voor staat. Elke verjaardag, elke kerst, elk schoolfeest, elke week, elke dag, is er een, met twee handen te nemen. Elke keer opnieuw een kado. Wij zijn gelukkig, ondanks alles. Het hardste aan de ziekte is de maatschappij en haar gedrag, de confrontatie ermee, niet de ziekte.

Hoe zouden patiënten (of naasten) nog beter ondersteund kunnen worden?

In elke stad zou een plaats moeten zijn voor kankerpatiënten die nood hebben aan lotgenoten. Die zijn namelijk meestal de enigen die vol begrijpen wat je doormaakt. Wat meer zorg voor een palliatief patiënt zowel in ziekenhuis als in maatschappij is geen luxe. Al is het voor velen onbetaalbaar!