Kanker combineren met mama zijn

Valériane is 44 jaar. Toen ze te horen kreeg dat ze borstkanker had, was dat echt een donderslag bij heldere hemel. Ze moest ‘met kanker leren leven’, maar dat is niet gemakkelijk. Niet voor haar en niet voor wie haar liefheeft; ook zij weten niet altijd hoe ze moeten reageren. Vandaar dat Valériane haar ervaring graag met anderen wil delen. Haar getuigenis bevat tal van tips over hoe je kanker met de rol van mama combineert.

“Wanneer kanker je overvalt, staat je hoofd er niet echt naar om informatie te zoeken over hoe je dat rotnieuws aan je kinderen vertelt en je rol als ‘mama’ invult. Snel informatie vinden hierover, bleek sowieso een onmogelijke taak. Ik hoop dan ook dat mijn eigen ervaring anderen helpt om snel (en beter dan ik) te reageren.”

Een gemiste kans

“Om maar met de deur in huis te vallen: ik verknalde het meteen. Ik kwam overdonderd thuis van de dokter. Ik was geschrokken bang, vol twijfels en had 1000 vragen. Ik vertelde de kinderen op een rustige manier dat ik ‘misschien’ kanker had, maar dat ik zou genezen en dat alles goed zou komen. Eigenlijk wist ik al dat ik gewoon echt kanker had, maar het ‘misschien’ maakte het, zo dacht ik toch, minder heftig. Later die avond, na de zesde halfzachte poging om mijn kinderen in bed te krijgen, viel ik uit. ‘Stop ermee’, riep ik. ‘Ik ben het zat! Ik heb kanker, ik ben moe en in plaats van leuk en rustig naar bed te gaan, halen jullie het bloed onder mijn nagels vandaan!’ Slik… dikke tranen natuurlijk bij mijn dochter, een schuldgevoel bij mij. En een gemiste kans.”

vayou_940-376.png

Als ik het kon overdoen, deed ik het zo

“Als ik het kon overdoen, had ik het zeker anders aangepakt. Een lieve dankjewel trouwens aan mijn 12-jarige dochter Faye om mee te denken over deze tips. Uiteraard is elke situatie uniek en wat voor ons gezin geldt, werkt bij iemand anders misschien niet. Maar hopelijk helpen deze tips wel.”

• Stel het gesprek niet uit, maar kies wel een gepast moment.
• Praat op een vriendelijke en rustige toon.
• Wees duidelijk over de ziekte: ‘Mama heeft kanker.’
• Dramatiseer het niet: mama heeft kanker, maar dokters zullen haar helpen om te genezen.
• Waarschuw je kinderen dat mama vaak moe en gestrest zal zijn, maar dat het beter gaat als ze rust.
• Leg uit dat je vaak naar het ziekenhuis zal moeten en dat je hen ook niet altijd zal kunnen brengen en ophalen van school, maar dat dit slechts tijdelijk is.
• Verklap enkele ‘trucjes’ om mama te helpen: ‘Probeer wat meer zelf te doen, laat mama niet drie keer iets vragen… Dan is mama minder moe en kan ze meer leuke dingen samen met jullie doen.’

Betrek je kinderen bij de behandeling

“Het is ook belangrijk om je kinderen bij de behandeling te betrekken en samen met ideeën te komen om de dagen of bepaalde mijlpalen weg te tikken.”

• Ik schreef elke afspraak en elke chemobehandeling op een post-it en hing deze op in de keuken. Zo creëerden we een soort tijdlijn van het hele genezingsproces, met een begin, de verschillende stappen en het einde. Telkens als ik thuiskwam van het ziekenhuis, mochten de kinderen een post-it verscheuren of verfrommelen.
• Mijn 10-jarige dochter Inès schreef in een notitieboekje een liefdesboodschap op elke pagina en legde het boekje op mijn nachtkastje. Elke dag kwam ze naar mijn kamer om een bladzijde om te draaien.
• Mijn zevenjarige vond een spelletje uit in bad: kleine knikkers opsporen zoals je kanker opspoort.

Praat erover!

“Het is erg belangrijk om erover te blijven praten, luchtig en met humor! Zo vertelde ik de kinderen ‘serieus’, maar op een ludieke toon: ‘Als je kanker hebt, moet je de tafel niet afruimen, maar mag je met de kinderen spelen.’ Omdat er op school natuurlijk ook over wordt gepraat en iedereen verhalen doorvertelt van dierbaren die aan kanker zijn gestorven, is het belangrijk om te tonen dat je ook kan ‘leven met kanker’.”

Geen haar, geen mama!

“Het meest confronterend was mijn haarverlies. Vooral mijn zevenjarige had het daar erg moeilijk mee. Toen ik haar vertelde dat mijn haar door de chemo zou uitvallen, was het drama. ‘Een mama heeft mooi, lang haar. Geen haar, geen mama!’ Haar grootste zorg was dat ik haar op school zou afzetten met een kale kop. Ze wilde niet dat mensen me zo zagen... Ik wist niet hoe ik moest reageren. Alsof je haar verliezen al niet erg genoeg is, moest ik ook nog tegen die afwijzing van mijn jongste kunnen!

Om de haaruitval voor te zijn, maakte ik voor mezelf en mijn drie meiden een afspraak bij de kapper. Ik zocht een kleine kapperszaak uit met twee kappers en boekte vier afspraken, zodat we met z’n vieren alleen waren bij de kapper. De twee kappers zorgden meteen voor een goede sfeer: een zalige shampoobeurt, een grap en een lach, en een knipbeurt voor ons allemaal. De puntjes eraf bij de meisjes en een mooie ‘jongenscoupe’ voor mij. We gingen buiten met een grote smile op ons gezicht. Eén-nul!

Daarna bestelde ik online drie verschillende pruiken. Ze waren goedkoop, dus elke dochter mocht er een kiezen. Maar toen ze aankwamen… fiasco. Geen enkele paste, zelfs niet de blauwe die Elinor met liefde had uitgekozen. Een sjaaltje dan maar?!

Niet veel later, toen er niets anders opzat dan mijn kale hoofd te bedekken, koos ik voor de optie muts + sjaal. Mijn dochters mogen nu elke dag kiezen welke sjaaltje het wordt; ik heb er heel veel, dankzij mijn vrienden. Elinor vindt het het mooist als ik ‘de staart’ van de sjaal over mijn schouder laat hangen, alsof ik een lange vlecht heb. Zo mag ik haar naar school brengen. Missie volbracht.

Mijn behandeltraject duurt in totaal negen maanden (twee chemokuren, één operatie, drie weken bestraling). Dat was voor mij heel ironisch, aangezien ik erg verlangde naar een vierde kindje. In plaats van een kind, draag ik deze kanker en het laatste trimester afmaken, zal een bevrijding zijn.”